De afgelopen jaren heb ik gepuzzeld aan een interventie voor zorgaanbieders en wijkteams om gezinnen van ouders met een LVB te ondersteunen. Het ontwerp kreeg een naam: HouVast (https://www.williamschrikker.nl/houvast/ of www.houvast.nu) . Ik schreef een handboek en ontwikkelde een training. Het ontwerp werd daadwerkelijk gebouwd: organisaties gingen HouVast uitvoeren. Prachtig! Maar ‘the proof of the pudding is in the eating’ geldt ook hier. Het kan op papier misschien wel kloppen maar uiteindelijk gaat het erom wat begeleidsterbegeleiders en gezinnen er in de dagelijkse praktijk mee doen. Want aan een leeg gebouw heeft niemand wat.

En de eerste reacties die ik krijg stellen me niet teleur. Eén van de kenmerken van HouVast is de aandacht voor wat goed gaat en wat werkt. Om te gebruiken om de veiligheid en de opvoedsituatie van kinderen te vergroten. Ouders herkennen dat. Een ouder zegt bijvoorbeeld over haar begeleidster Lydia: "Ik ben heel onzeker over mezelf en het moederschap. Maar Lydia stelt me steeds gerust: “je doet het goed”. En ik vind het ook wel fijn dat ik af en toe te horen krijg hoe het bij Lydia gaat, dat het ook niet altijd rozengeur en maneschijn is." Mooi, denk ik dan. Dat is een moeder die partnerschap ervaart met haar begeleidster en daar vertrouwen aan ontleent. Wat fijn voor haar kinderen als moeder daardoor wat steviger staat!

Ook begeleiders vertellen over wat het hen oplevert om aandacht te geven aan wat goed gaat. begeleidster Sophie vertelt over een gezin waar de ouders stevige ruzies hebben: "Moeder was de situatie uit gelopen waar ze voorheen heel boos was geworden. Ze was dus weggelopen, de deur letterlijk en figuurlijk achter zich dicht. Ik was daarna samen met een collega die geen HouVast gevolgd heeft bij moeder. Ik ben heel erg door gaan vragen. Ik ging op zoek naar: en wat gebeurde er toen? Ja, zei moeder, toen kwam ik terug en hebben we erover gesproken. En toen? En wat nog meer? Ik bleef heel erg doorvragen terwijl mijn collega dacht: het is toch prima, ze is toch teruggekomen. Ik wilde van moeder weten: wat maakt dat je wegliep en niet boos geworden bent? Had je sleutels bij? Nee? Ok, dus wat heb je toen gedaan? Aangebeld. En hoe voelde dat dan? En het was zo’n winst, dat ik graag wilde weten hoe dat was verlopen. Dat is wel echt HouVast. Mijn collega was eerder tevreden geweest, wat ik misschien in het verleden ook zou hebben gehad.". Schitterend, denk ik dan. Jij woont in het gebouw! Jij snapt dat je deze moeder kan helpen niet te exploderen door met haar uit te pluizen wat eerder goed werkte. Wat fijn voor de kinderen als het de ouders vaker lukt om ruzies niet zo uit de hand te laten lopen!

Op dit moment loopt er een onderzoek naar de ervaringen van begeleiders en ouders met HouVast. Ouders wordt gevraagd wat zij herkennen en begeleiders wat zij gebruiken van het oorspronkelijke ontwerp. Je kan je misschien voorstellen dat ik superbenieuwd ben naar de uitkomsten van dat onderzoek. Tijdens de deelsessie ‘Meer kinderen veilig thuis – ook kinderen van ouders met een LVB’ op het 9e jaarcongres LVB congres op 18 september in Zwolle hoop ik de eerste resultaten met je te delen.

Marcia Lever is sinds 2004 als adviseur verbonden aan het Expertisecentrum William Schrikker en ontwikkelt interventies voor jeugdigen en ouders met een beperking in vrijwillig en gedwongen kader (HouVast, So-Cool, NPT-LVB).