Allegiance Ik vind het een heerlijk woord. Een woord dat je dwingt om met je tong zachtjes tegen je gehemelte te drukken, wil je het enigszins normaal uit kunnen spreken. Het is een woord waar je met elkaar in discussie over kunt raken hoe je het juist uitspreekt. Met gesprekken over de klemtoon als gevolg. Qua taal kan ik er eerlijk gezegd geen touw aan vast knopen, maar het roept wel associaties op; legend, allé!, tallegio, alligator, en zo verder. Google associeert een heel andere richting op (*) en denkt vooral aan een oorlogsfilm, communicatiebedrijven en een game. Ach ja, iedereen ontwikkelt dan ook zijn eigen unieke voorkeur.
Allegiance staat voor ‘de overtuiging dat deze aanpak de jeugdige of het gezin op dit moment zal helpen’. Dat maakt het woord alleen maar mooier. Het is wat mij betreft een kernachtige samenvatting van een belangrijk probleem van de huidige transitie: onze overtuiging. Onze overtuiging zit ons namelijk nogal eens dwars. We leveren voortdurend een tweestrijd: aan de ene kant moeten we transformeren en innoveren. Oftewel, alles vooral anders doen of in ieder geval niet meer zo noemen als vroeger. Aan de andere kant moeten we datgene wat we doen vooral met heel veel passie en overtuiging uitvoeren, anders wordt dat type zorg zeker niet door de gemeentes ingekocht.
Dit is een lastige tweestrijd: wie wil er nu meedenken over ombouw van residentiële capaciteit als hij er heilig van is overtuigd dat dit voor sommige kinderen de juiste oplossing is? En toch moeten we. En zullen we. Gemeenten dwingen. Bestuurders vragen. En bewoners klagen. En laten we eerlijk wezen, het lukt ons ook aardig. We transformeren er op los. Innovatie lijkt het nieuwe toverwoord. De databanken krijgen het nog druk met al die nieuwe initiatieven.
Het interessante daarbij is dat we soms denken te kunnen starten met een tabula rasa: een onbeschreven blad. Hoe vaak is de afgelopen tijd niet op geroepen om ‘nu echt even alle vooroordelen los te laten en helemaal anders te denken’. Ik vind dat naïef. Zonde van onze kennis. En volledig niet stroken met onze manier van werken met jongeren en hun gezin. Aan hen vragen we juist steeds meer en steeds vaker om aanspraak te doen op datgene wat ze al weten. En op diegene die ze al kennen. En daar zit kracht. Heel veel burgerkracht. Neem bijvoorbeeld de jongere die in het eerste gesprek al na een half uur met zijn weekendpleegouder whatsappt, om te vragen of hij hem wil helpen thuis te blijven wonen. Of een zus wier partner in de achtertuin een tijdelijk onderdak voor haar broertje heeft weten te regelen. En de buurvrouw die haar sleutel altijd onder de roze bloempot heeft liggen zodat zoonlief of ma altijd bij haar stoom af kan blazen wanneer dit nodig is. Allemaal burgerinitiatieven om uithuisplaatsingen te voorkomen. De aanmeldingen waren serieus genoeg om direct hulp te gaan verlenen als we niet eerst hadden gevraagd ‘wie in jouw omgeving inspireert je of kun je om advies vragen als je dit niet bij je ouder(s) kunt?’Zo’n simpele vraag die ons hulpverleners dwingt om van het begin af aan stil te staan bij de voorkeur van de jongere. Niks tabula rasa. Ik ben er heilig van overtuigd dat dit werkt!
Ook zo overtuigd van jouw nieuwe initiatief? Stuur een mail en maak kans op aandacht voor jouw initiatief in Sozio.
(*)
Allegiance, the therapeutic factor:
In een recent rapport van ZONMW over cliënt-, professional- en alliantiefactoren komt allegiance naar voren als een factor die van invloed is op de effectiviteit van hulp. Het is een factor die een plek krijgt in het integratief werkzame factorenmodel; een model waarin een veronderstelde wisselwerking wordt weergegeven tussen een groot aantal therapeutische factoren die (in)direct invloed hebben op het effect van de hulp op jeugdigen en hun gezin.
In het rapport wordt uitgebreid stil gestaan bij de verschillende onderdelen van dit model, het is een relevant naslagwerk omdat het zicht geeft op factoren die van invloed zijn op de effectiviteit van hulp. Het lezen ervan maakt nederig; ken je (beperkte) invloed.
Klik op de link hieronder het hele model lezen.
Cliënt-, professional- en alliantiefactoren: hun relatie met het effect van zorg voor jeugd
Dit is deel 4 uit een serie over een nieuw zorginitiatief: het Verbindingsteam. Levi van Dam is projectleider en zal komend jaar schrijven over de ontwikkelingen en strubbelingen van het Verbindingsteam. De beschrijvingen zijn er op gericht om kennis te delen. Ook meedenken over dit initiatief? Reageer hieronder.
