Na de film volgt telkens een nagesprek waarin iedereen gelegenheid heeft om vragen te stellen, en mijn visie hoe deze hulpverlening te verbeteren, aan te horen. Op die momenten worden de knelpunten van zowel de hulpverlening en de multiprobleemgezinnen duidelijk zichtbaar. En ook al zijn er concrete plannen om de hulpverlening te veranderen dan wel te verbeteren, de vraag is: hoe zal dit uitpakken in de praktijk? Gaan hulpverleners dan wederom de fout in door vast te houden aan protocollen en theorie? Want wat betekent het nou om een mp-gezin of kwetsbaar persoon te zijn? Om dat te begrijpen zal de hulpverlening echt in die wereld moeten stappen.

 

Met de documentaire en mijn ervaringen probeer ik de hulpverlening inmiddels als ervaringsdeskundige te verbeteren en hopelijk doeltreffender te maken. Er worden voortdurend nieuwe afspraken en plannen gemaakt om de hulpverlening te verbeteren maar in de praktijk lopen beide partijen voortdurend tegen blokkades aan. Zo wordt de hulpverlening meestal pas in gang gezet als er echt multiproblemen zijn. Is de stap naar de hulpverlening voor het mp-gezin of kwetsbaar persoon te moeilijk vanwege angst of schaamte, of gebrek aan educatie? Waar moet je heen en wat doet die instantie voor me, en wat wordt er van mij verwacht als cliënt? Dat zijn zaken waar ook ik vaak tegen aan liep.

Het uitgangspunt van de hulpverlening aan mp-gezinnen en kwetsbare personen moet zijn: het terugkrijgen of vergroten van basisvertrouwen. Als de basis goed is, is er ruimte om de verdere problemen in het gezin aan te pakken. Ook bij mij was de basis zo verstoord dat ik de grip op mijn leven kwijtraakte. Pas toen ik een gezinscoach kreeg toegewezen en hij mij de handvatten gaf om die basis terug te krijgen, was ik veel beter in staat om de andere problemen op te lossen. Hij leerde mij de drie R'en: rust reinheid en regelmaat. Dit is de beste manier om die basis te vergroten of te verkrijgen. Als je een baby krijgt, is dit ook het eerste wat de moeder leert.

 

Waar de overheid, de gemeenten en de hulpverlening hierbij de plank misslaan is dat er meestal pas veel te laat hulp wordt ingezet. Is het niet veel effectiever om preventief te werk te gaan, dit ook om de generaties daarna te beschermen? Maar wie en hoe gaan we dit doen en is dit mogelijk in een tijd van economische crisis? Ik denk van wel en probeer hier mij ook op allerlei manieren hard voor te maken. De filmvertoningen spelen hierbij een grote rol omdat zo de moeilijkheid en het leven van een mp-gezin of kwetsbaar persoon tastbaar wordt. Ik hoop samen met de diverse medewerkers in de hulpverlening een goed effectief en kostensparend plan van aanpak te maken om ook die gezinnen en personen een kans op leven te geven in plaats van overleven. In mijn volgende columns zal ik dieper op deze problematiek in gaan door met mijn ervaringen als inmiddels ex mp-gezin, een beeld te geven in de hoop een effectievere hulpverlening te verkrijgen voor de mp-gezinnen en kwetsbare personen.