Deze conclusie trekken Anke van Dijke en Linda Terpstra in hun boek De dochters van Zahir, dat vandaag is verschenen. Van Dijke en Terpstra zijn als bestuurders verbonden aan FIER Fryslan een hulpverleningsorganisatie voor hulp bij geweld.

Te weinig kennis
Volgens de auteurs zijn er twee belangrijke argumenten die hun conclusie staven. Allereerst is er binnen de gesloten en besloten jeugdzorg te weinig kennis van de dynamiek binnen gemeenschappen met een collectieve cultuur in Nederland. Bovendien is de besloten en gesloten jeugdzorg gefocust op minderjarigen die tegen zichzelf moeten worden beschermd en niet zijn gemotiveerd voor hulp. Bij de betreffende meiden ligt dat anders: die moeten tegen hun familie worden beschermd. ‘De bedreiging en het gevaar nemen steeds andere vormen aan en het vraagt vaak om pragmatische oplossingen en soms om niet-gangbare maatregelen.’ ‘Het vraagt ook om kennis van de cultuur van de migranten- en vluchtelingengemeenschappen in Nederland.’

Moet hulpverlening veranderen?
Van Dijke en Terpstra werpen in het boek ook de vraag op of hulpverlening aan meiden uit migranten- en vluchtelingengemeenschappen niet moet veranderen. ‘Niet alleen de meiden worstelen met “traditionele” waarden, normen en opvattingen over “hoe hulpverlening eruit zou moeten zien” die hen belemmeren om ‘echt” aan te sluiten bij de meiden en hun families op en te staan voor hun dilemma’s en behoeften.’

Nieuwe vormen
Volgens beide auteurs dagen hun conclusies hulpverleners uit om naar nieuwe vormen van hulpverlening te zoeken. ‘Om vragen te stellen bij de uitkomsten van de testdiagnostiek en hier nieuwe interpretatiekaders voor te ontwikkelen; om het contact met de ouders en de familie van de meiden van Zahir te intensiveren en te verdiepen.’

De dochters van Zahir
Tussen traditie en wereldburgerschap
Anke van Dijke en Linda Terpstra
Amsterdam, Uitgeverij SWP
ISBN: 978 90 8850 182 1
232 pagina's. € 24,50