Mijn collega vraagt daarom of ze mijn wetenschappelijke artikel wil lezen waarin het concept verder uitgewerkt wordt en ook wordt beschreven waarom we denken dat het werkt. 'Ja hoor', antwoordt de vrouw, 'dat wil ik wel'.
We spreken af bij haar thuis. 'Het artikel beschrijft eigenlijk precies wat er gebeurt', opent ze. 'Dat is ook precies de reden waarom ik denk dat het goed is voor mijn zoon. Ruim acht maanden geleden heeft hij zichzelf namelijk uit huis geplaatst. Een ruzie was weer zo hoog opgelopen, dat hij zijn spullen heeft gepakt en bij een vriend is ingetrokken. Hij is inmiddels zeventien en de ouders van die jongen vinden het goed dat hij bij hen verblijft. De betrokken hulpverlener wist het ook niet meer. We hebben zo lang geprobeerd om de relatie tussen hem en mij te verbeteren. Het werd niet beter en de ruzies werden heftiger. Hoe moeilijk ik het ook vond dat hij wegging, voor mij en zijn zusje betekende het wel even dat we op adem konden komen. Totdat ik dus hoorde van jullie werkwijze. Ik raakte nieuwsgierig omdat het klonk alsof jullie ook heel intensief met onze omgeving gingen samenwerken. Heel systemisch zeg maar, dat sprak mij wel aan.
'Het idee van een JIM vond ik eerst wat lastig. En zeker bij mijn zoon. Hij is zo opstandig, ik dacht niet dat hij er voor open zou staan. Eerlijk gezegd heeft hij ook niet zelf iemand ingebracht. Ik heb op een gegeven moment geopperd dat een vriend van mij en mijn ex misschien wel zijn JIM zou kunnen zijn. Hij woont helaas niet op fietsafstand zoals jij dat beschrijft: Ik heb niet heel intensief contact met deze vriend, maar mijn zoon herinnerde hem nog wel van vroeger. Hij had hem een keer zien optreden als gitarist en zanger en dat was voldoende om het een kans te geven. Die vriend stond er ook wel voor open en inmiddels is het contact tussen hen opgestart.
'Ja, het verandert wel de relatie tussen mij en die vriend. Je moet met elkaar toch zoeken naar een nieuwe balans. Bijvoorbeeld over wat ik hem nu vertel over hoe het thuis gaat. Of over wat ik hem vraag over het contact met mijn zoon. Best lastig, maar daar komen we wel uit.
'Of ik het lastig vind dat mijn zoon nu intieme zaken met iemand anders dan mijzelf bespreekt? Die teleurstelling heb ik inmiddels wel verwerkt. Hij heeft zichzelf tenslotte uit huis geplaatst! Heb je dat wel eens eerder gehoord?'. Ik antwoord ontkennend. 'Ik ben heel blij dát hij met een volwassene contact heeft’, vervolgt ze. ‘En dat het een volwassene is die ik en mijn ex kennen. Die mijn zoon al jaren kent en van wie ik weet dat hij het beste voor heeft met mijn zoon. Ik hoop natuurlijk wel dat hij in het contact met diegene iets leert wat uiteindelijk ook goed is voor mijn relatie met hem. Dat hij iets oppikt van hoe je omgaat met volwassenen, hoe je die kunt vertrouwen en dat hij mij daardoor eindelijk ook weer durft te vertrouwen.
‘Nee, hij heeft zelf niet gesuggereerd dat één van de ouders van zijn vriend waar hij slaapt JIM zouden worden. Eigenlijk best vreemd nu je het zo vraagt. Maar weet je, ergens denk ik dat hij heel goed aanvoelt dat als hij dat zou doen, het dan voor mij zou voelen als drie tegen één. Dat zou ik heel moeilijk hebben gevonden.'
Na anderhalf uur verlaat ik haar huis. Ontzettend goed om mijn artikel te hebben besproken met haar. Commentaar vanuit de blik van een ouder, in plaats van die van professional en wetenschapper. En wat een sterke vrouw: één die de ontwikkeling van haar zoon boven haar eigen contact met hem stelt. Zo had ik het nog niet eerder bekeken.
Door de ogen van Esther
Vind je ook dat je nog meer kunt denken en doen vanuit het perspectief van de cliënt? Bekijk dan eens het Esther initiatief uit Zweden. Esther staat daar voor een cliënt-personage die professionals helpt om voortdurend vanuit cliëntperspectief te kijken naar hun werk. Er zijn zelfs 'Esther-coaches' die professionals helpen om door de ogen van de cliënt te blijven kijken. Zij helpen professionals om bij iedere stap te bedenken hoe die stap voor de cliënt is. Heeft het meerwaarde voor de cliënt? Dit levert deze mooie uitgangspunten op:
A customer is the most important visitor on our premises.
He is not dependent on us.
- We are dependent on him.
He is not an interruption to our work.
- He is the purpose of it.
He is not an outsider in our business.
- He is part of it.
We are not doing him a favour by serving him.
- He is doing us a favour by giving us an opportunity to do so.
Bekijk hier een video over de Esther-coach door de – Nederlandse! – Nicoline Wackerberg:
http://www.youtube.com/watch?v=qa6KMRWNKNw
Dit is een goed document over Wales waarin zij beschrijven of en hoe ze het willen gebruiken:
En dit beschrijft enkele resultaten:
