In dit artikel worden drie perspectieven op dit syndroom verder uitgewerkt. Onderstaande perspectieven, die ingaan op dit syndroom, gaan uit van respectievelijk wetenschappelijke (diagnostisch) kennis, en ervaringskennis op het gebied van Hikikomori.
- In een systematische review werd een relatie gevonden tussen het Hikikomori-syndroom en mogelijke verslaving aan digitale technologieën. Voorlopers van verslavingsgedrag werden gevonden in omgevingsfactoren: een geschiedenis van pesten, een laag zelfbeeld en verdriet.
- Stel je eens voor dat je een zoon hebt die niet meer naar buiten gaat. Die steeds meer op zijn kamer blijft, zelfs niet meer in de woonkamer komt, om maar niet te spreken van naar buiten gaan. Zijn sociale leven speelt zich op zijn kamer af, en steeds meer digitaal, en daar is steeds minder zicht op. Als ouders maak je je daar grote zorgen over. Er ontstaan hierdoor spanningen, waarbij de ene ouder niet weet wat te doen en de andere ouder juist actief op zoek gaat naar hulp.
- In een gesprek met een student had ik het hier een keer over, hij wilden afstuderen op dit thema. Er werd samenwerking gezocht met instellingen die preventief wilden (samen)werken. Hij gaf zelf aan erg veel spelletjes te spelen, omdat dat hem een vorm van ontspanning gaf. Hij had het idee om in een spelletje een interventie ‘in te bouwen’ om de jongere ‘los te maken’ van de computer, zodat voorkomen kon worden dat de jongere echt ‘ afgeschakeld’ raakte.
Naar gezamenlijk gedragen activiteiten
Sociaal werkers krijgen steeds meer te maken met ervaringsdeskundigen. Vanuit de samenwerking van sociaal werkers met ervaringsdeskundigen worden behoeften en belangen zichtbaar. Deze zijn vaak anders dan de thema’s die de professionals inbrengen.
Lees het hele artikel hier.
