Onze oosterburen kunnen het kernachtig zeggen. De bovenstaande uitdrukking vind ik daarvan een mooi voorbeeld.Wanneer moest ik aan deze uitdrukking denken?
De geestelijk verzorgers van Justitiële Jeugdinrichtingen en JeugdzorgPlusinstellingen troffen elkaar in januari van dit jaar voor één van onze ontmoetingen. We vertelden elkaar van de kerstvieringen die we op onze werkplekken hadden georganiseerd en beleefd.
Eén geestelijk verzorger was bij de organisatie van haar kerstfeest op een ondoordringbare muur gestuit. Zij werkt in een inrichting waar op één terrein een JeugdzorgPlusinstelling en een Justitiële Jeugdinrichting zijn gevestigd. Er is een strenge regel in ons vaderland, die gebiedt dat jongeren van een Justitiële Jeugdinrichting en jongeren uit een JeugdzorgPlusinstelling niet met elkaar onder één dak mogen verkeren.
Zij die met deze doelgroep werken, weten dat buiten onze inrichtingen deze grenzen er niet zijn. De praktijk is dat deze jongeren veel met elkaar te maken hebben en dat het eigenlijk een kwestie van “geluk” is in wat voor soort inrichting je terecht komt, als de problemen te groot worden.
Het beeld van de onschuldige ots’er en de vreselijke jongens en meisjes in een Justitiële Jeugdinrichting is geen juiste weerspiegeling van de werkelijkheid.
Deze geestelijk verzorger wilde graag een gezamenlijk kerstfeest voor alle afdelingen op het terrein. Zou het niet mogelijk zijn, dat jongeren uit de JeugdzorgPlusinstelling en de jongeren uit de Justitiële jeugdinrichting van het zelfde terrein gedurende drie kwartier onder begeleiding samen onder één dak het kerstfeest zouden kunnen vieren?Het antwoord was een heel duidelijk ‘neen’.
Alle argumenten voor een gezamenlijke kerstviering werden van tafel geveegd. Naar ons idee waren het steekhoudende argumenten. In onze instellingen mogen ze niet met elkaar onder één dak leven. Buiten onze instellingen is dat dus bepaald anders.
Bij het kerstfeest werd bekend gemaakt, dat vrede op aarde voor iedereen mogelijk is. Hoe kun je bij een gescheiden kerstviering deze boodschap overbrengen? Hoe kun je jongeren uit de Justitiële Jeugdinrichting deze boodschap “verkopen” als zij feitelijk de boodschap krijgen: ‘Jullie zijn te slecht om in één ruimte met de andere jongeren van dit terrein te verkeren?’
Al deze argumenten mochten niet baten. De regel bleef gehandhaafd. Wij vragen ons af, of dit een goed signaal is geweest naar jongeren in deze instelling.
Wat was het mooi geweest, als we oog in oog met dit feest de moed hadden gehad om uit te spreken en voor te doen:
Wij hebben onze regels, maar voor dit feest passen we onze regels aan.
Dat is leven!
 

Pieter van Dam, geestelijk verzorger