Het is druk in de kantine van het Jan Bommerhuis, waar het domein Maatschappij en Recht van de Hogeschool van Amsterdam gevestigd is. Overal zitten studenten te praten, te studeren of te typen op hun laptop. Nog een aantal jaar en ze zijn klaar om aan de slag te gaan als hulpverlener, jurist of maatschappelijk werker. 

Veel studenten zijn op de hoogte van het idee van Khadija Arib. Op de vraag wat ze ervan vinden, reageren ze in eerste instantie veelal met een peinzende blik. Ze moeten de vraag even op zich in laten werken voordat ze een antwoord geven. Waar Khadija Arib het heeft over de instellingen die geen aangifte durven te doen omdat hun imago dan wordt geschaad, hebben de studenten het voornamelijk over de kinderen en jongeren die met misbruik te maken hebben. 

Kies voor het kind

Een paar studenten is het eens met het idee van Arib. ‘Je moet in het belang van het kind handelen en daarom moet je het direct melden als je misbruik vermoedt’, zegt Xafiera die de opleiding SPH volgt. ‘Door een meldplicht in te stellen zal de drempel om iets te melden lager worden. Natuurlijk moet de melder wel zeker weten dat er sprake is van misbruik.’ Een andere SPH-studente kan zich ook goed vinden in het idee van Arib. ‘Door een meldplicht wordt het voor de hulpverlener makkelijker om iets te melden’. Ze denkt dat het voor de hulpverlener makkelijker wordt om een goede keuze te maken. ‘Waar hulpverleners eerst misschien twijfelden om iets belangrijks te melden, worden ze met deze meldplicht gedwongen om het te melden. Dat is juist goed’. Ze vindt net als Xafiera dat de melder het wel zeker moet weten.

Verplichten werkt niet

De twee vriendinnen Roxane en Fatima, studentes SPH, zitten in een vensterbank te praten. Ze willen graag reageren en zijn allebei duidelijk overtuigd dat het idee van Khadija Arib niet verstandig is. ‘Mensen moeten zelf de keuze hebben of ze iets melden of niet’, zegt Roxane. Hier haakt Fatima op in, ‘als je verplicht bent om te melden krijg je een kokervisie bij elk vermoeden dat je hebt. Je gaat alleen nog maar daar op letten en ziet alles aan als verdacht.’ Babette deelt deze mening. Ze zit rustig met een boek in de kantine en is direct erg enthousiast over het onderwerp. ‘Wat toevallig! Ik volg de opleiding MWD en heb net een onderzoek gedaan naar misbruikmeldingen in de jeugdzorg’. Ze vertelt dat ze een meldplicht voor misbruik in de jeugd- en pleegzorg niet goed vindt. ‘Je moet mensen niet verplichten iets te melden. Iedereen moet meldrecht hebben maar geen meldplicht. Als je het verplicht stelt krijg je scheve meldingen en misschien gaan mensen dingen overdrijven om het geloofwaardiger te maken. Daarnaast maak je met zo’n verplichting nummers van mensen.’ Als Melissa, een SPH-studente, de vraag hoort reageert ze licht verontwaardigd. ‘Ik ben het echt oneens met een meldplicht. De vertrouwensband die je met het kind hebt opgebouwd gaat er in één keer aan!’ 

Eerlijkheid of vertrouwen?

Het is duidelijk dat SPH- en MWD studenten zich goed kunnen verplaatsen in zowel de hulpverlener als het kind. Dat maakt het des te moeilijker om een kant te kiezen. Verschillende studenten zien in het idee van Arib zowel goede als minder goede punten.

’Het is dubbel’ zegt Joska, studente SPH. ‘Aan de ene kant is een meldplicht goed omdat er dan naar gehandeld kan worden, mensen zullen sneller dingen melden als het verplicht is. Aan de andere kant kan het zijn dat een kind in vertrouwen iets aan je verteld heeft. Het kind zal je niet meer vertrouwen als het doorheeft dat je zijn geheim hebt doorverteld.’ Studente Frederique trekt een bedenkelijk gezicht als ze de kwestie hoort. Ze kan niet direct zeggen of ze het wel of niet eens is met het idee van Arib. ‘Er zitten twee kanten aan. Je kunt in het belang van het kind handelen en besluiten het te melden wanneer je misbruik vermoedt. Maar je kunt ook voor de band tussen jou en het kind kiezen en er voor zorgen dat het kind je vertrouwt en zich goed bij je voelt.’ Ook Hanan vindt dat er aan beide kanten goede en minder goede punten zijn op te noemen. ‘Het is tricky om het melden verplicht te stellen. Eigenlijk mag je pas iets melden als je er helemaal zeker van bent en het moet natuurlijk wel anoniem kunnen. Hoewel, als je het verplicht dan krijg je waarschijnlijk ook veel onnodige meldingen binnen.

De meningen van studenten zijn nogal verdeeld. Wel is het duidelijk dat studenten in eerste instantie aan het kind denken en zich erg verantwoordelijk voelen voor het welzijn van het kind. Voor sommige studenten telt het welzijn en het vertrouwen van het kind zwaarder mee dan het eerlijk aangeven van misbruik. Voor anderen geldt dit andersom. Toch blijft het voor een grote groep studenten moeilijk om een kant te kiezen. Het blijft voor hen een dilemma, kies je voor het kind en de goede band die je met het kind hebt of kies je in het belang van het kind en meld je misstanden?