Dat is wat ik me nu afvraag. Ik hoopte dat we met de nieuwe start het verleden van ons af konden schudden en echt opnieuw konden beginnen. De laatste tijd word ik geconfronteerd met al die verkeerde keuzes en beslissingen die ik in het verleden heb gemaakt.

 

Ja, ik heb nu een fijn huis met plek genoeg voor ons allemaal, geen onveilig gevoel meer en de kinderen kunnen hier naar hartenlust spelen en gewoon kind zijn. Er is een einde gekomen aan het overleven. Maar toch komen er steeds dingen op mijn pad die me ontmoedigen en mij onzeker maken: de problemen met de bewindvoerder blijven maar doorgaan, nog steeds geen duidelijkheid of ik wel ooit de schuldsanering in kom. En de kinderen. Waar mijn twee jongste met volle teugen van het leven genieten, hebben mijn oudste drie het zichtbaar moeilijk.

 

De verhuizing was voor Milan mijn zoon van tien het moeilijkst, alles moest hij achterlaten. Het duurde dan ook even totdat hij zijn plek gevonden had, hier in het rustige Assendelft. Maar het ging steeds beter en al gauw zag ik mijn Milan van een straatjongen die regelmatig in onveilige situaties terecht kwam, een gewone jongen van tien worden. Hij liet zijn vertrouwde pet die hij zover mogelijk over zijn voorhoofd trok, al gauw thuis. En in plaats van op straat hangen begon hij weer lekker te voetballen en te skateboarden. Wat mij vooral opviel dat hij haast niet meer stotterde. Op school had hij ook al gauw zijn plek gevonden. Na het eerste gesprek met zijn nieuwe juf was ik dolgelukkig. Waar zijn oude school hem nog neerzette als een probleemkind dat lastig was, gaf zijn nieuwe juf aan helemaal niets te merken van zijn ADHD-problemen. Maar thuis laat hij de laatste tijd veel onrust en boosheid zien en gaat hij regelmatig de strijd met mij aan en is dan maar moeilijk te corrigeren. Zo ken ik mijn ventje niet en vraag me dan ook af wat het kan zijn? Moet de medicatie verhoogd worden? Of kan hij dit rustige leven niet aan? Waarin duidelijke regels zijn en de ouders er op alle manieren zijn om hun kind te bieden wat ze nodig hebben. Even een spelletje,een praatje, de moeder die na schooltijd aan de keukentafel wacht met thee en koekjes om hun dag mee door te spreken. Net als in het RTL-programma Life4you.

 

Ik geniet van dit leven en voel me eindelijk een goede moeder,de moeder die ik altijd wilde zijn, maar het lijkt vaak of ze dit helemaal niet willen of er geen vertrouwen er in hebben dat dit zo zal blijven. Ook Romy,mijn oudste dochter heeft het zichtbaar moeilijk met al die veranderingen en begrijpt vaak maar niet wat er van haar verwacht wordt .Dat dit meer komt door het stukje inzicht wat zij mist maakt het voor mij dan ook makkelijker om mee om te gaan al heeft zij eigenlijk 24/7 begeleiding nodig om ook haar veiligheid te garanderen. En ja dat geeft conflicten,ze heeft de leeftijd nu dat ze haar eigen pad wil gaan kiezen,maar daarin beperkt wordt door mij omdat ze vaak niet weet wat veilig is en niet. Gelukkig sta ik er bij deze problemen niet alleen voor en kijk ik samen met mijn gezinscoach van de opvoedpoli hoe wij haar toch die vaardigheden kunnen bijbrengen.

 

En dan Giovanni,mijn oudste, die naar mijn mening het allermeeste heeft geleden onder al die verkeerde keuzes en beslissingen van mij. De nieuwe start heft hem weliswaar heel veel goed gedaan en hij geeft vaak aan dat hij ontzettend trots is op mij en ik op hem natuurlijk. Na een periode waarin het absoluut niet goed ging met hem en een grote muur om zich heen had gebouwd , kwam er na het uitkomen van De rekening van Catelijne http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1309277 en het naderen van de nieuwe start weer de Giovanni naar boven die ik ken. Een zeer lieve, zachtaardige charmante jongen die wel degelijk zich kon verplaatsen in de emotie van een ander en heel goed kon aangeven wat hij voelde en bedoelde. Haast niets blijft over van die diagnoses die hij om zijn oren heeft gekregen. Wat,hij heeft geen geweten en emoties? Maar tegen de tijd dat het naar school gaan begon, gaat het mis. De eerste weken gaat hij trouw naar school ,maar al gauw lukt het niet meer en vertikt het elke ochtend om zijn bed uit te komen. Misschien toch te hoog gegrepen om na bijna anderhalf jaar weer gewoon naar school te gaan? Of is het toch de PDD-Nos diagnose? 

Eerst hou ik me nog vast aan het laatste en zoek de oorzaak in de treinreis die hij moet maken om bij school te komen. Een reis waarin iedereen dicht op hem staat en er ontzettend veel prikkels zijn die hem veel onrust geven. Hij geeft dat zelf ook aan en ook dat het hem heel veel stress geeft dat hij vaak niet weet of er wel geld voor de trein is. Gelukkig komt er een oplossing en kan hij de overstap maken naar een school dichtbij huis. Maar hij vertikt het weer. Waarom denk ik toch? Je hebt eindelijk doelen in je leven en rust maar als puntje bij paaltje komt, doe je het weer niet?

 

Zal het nog goed komen? Of heeft het verleden ons toch ingehaald? Hebben ze geen vertrouwen meer in mij of die harde buitenwereld? De enige oplossing is volgens mij dat ik er nog meer voor ze moet zijn en ze laten merken dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Maar of dat lukt?