Afgelopen zomer was het zo ver: ik mocht verhuizen. Eindelijk kreeg ik de kans om opnieuw te beginnen. Weggaan en ergens anders opnieuw beginnen was naar mijn idee ook de enige oplossing om rust en veiligheid in mijn gezin terug te brengen. Dagelijks werden mijn kinderen en ik geconfronteerd met de nare gebeurtenissen uit het verleden:de kapotte deuren,muren bleven ons herinneren aan het huiselijk geweld. Bij ieder vreemd geluid verstijfde ik, maar ook was de buurt niet langer een veilige plek voor ons. Ik had mij natuurlijk niet echt geliefd gemaakt door het huiselijk geweld en alle problemen die daar bijkomen. De kinderen kwamen buitenshuis ook vaak in gevaarlijke situaties terecht, mijn oudste zoon was al meerdere keren met politie in aanraking gekomen en toen hij probeerde zijn gedrag te verbeteren werd dat niet geaccepteerd door het groepje jongeren waar hij mee omging. Ramen werden ingegooid, hij werd bedreigd en niet alleen hij maar ook wij.
Gelukkig waren alle hulpverlenende instanties die binnen mijn gezin waren het er mee eens dat verhuizen de enige optie was.Tijdens uitvoerdersoverleggen was dit besloten. Alle betrokken instanties waren aanwezig bij die uitvoerdersoverleggen, behalve de belangrijkste: de bewindvoerder en het schuldhulpbureau. Ondanks meerdere uitnodigingen weigerden zij te komen. De bewindvoerster gaf aan hier geen tijd voor te hebben en dat het niet bij haar werk hoorde, het schuldhulpbureau kwam gewoon niet opdagen. Al vanaf het begin dat ik onder beschermingsbewind moest door mijn problematische schulden had ik problemen met hen: leefgeld werd niet overgemaakt, ben zelfs verdacht van fraude, terwijl zij de enigen waren die beschikking hadden over mijn bankzaken. Maar ook hun onbeschofte houding maakte het niet makkelijker.
Na de première van de film kreeg ik een woning aangeboden. Alle instanties en ik waren dolblij en alles was geregeld. Alleen de bewindvoerster moest groen licht geven,maar dat deed ze natuurlijk niet. Ze gaf aan dat het niet door kon gaan omdat de woning te duur zou zijn en dat het niet mocht vanwege de schulden. Dit pikte ik niet en bleef samen met de instanties haar overtuigen dat het wel mocht en de woning niet te duur was. Uiteindelijk gaf ze toe dat wij gelijk hadden. De verhuizing werd een feit en op de heetste dag van de zomer streken wij neer in Assendelft. Eindelijk, de nieuwe start dacht ik: de uitspraak van de aanvraagschuldsanering bij de kredietbank zou snel komen, een uitkering was opnieuw aangevraagd, nu kon ik mij gaan richten op het gezin en genieten van de nieuwe start maar de bewindvoerster gooide opnieuw roet in het eten. Ik had geld aangevraagd voor de eerste schooldag en spullen voor de kinderen. Dit kon niet, want de uitkering was nog niet toegekend en er zou geen geld meer zijn. Ik moest het maar ergens lenen. Opnieuw raakte ik in paniek: hoezo geen geld, mijn bankafschriften lieten wat anders zien. Ook wees ik hen op de noodpot voor calamiteiten die zij konden aanspreken. Die hadden ze niet. En zo gebeurde het dat mijn twee oudsten de eerste dagen moesten verzuimen van school. Gelukkig sprong de casemanager van Bureau Jeugdzorg voor mij in de bres. Ook bij hen was de maat vol van steeds terugkerende problemen met bewindvoerders. Uiteindelijk met hulp van de casemanager en mijn klantmanager van DWI amsterdam en zelfs de bemoeienissen van de directeur van Bureau jeugdzorg, werd dit opgelost.
Vorige week was er een nieuw uitvoerdersoverleg. Tijdens dit gesprek zouden we het hebben over de stand van zaken omtrent de verhuizing en schulden. Dit keer was het schuldhulpbureau er wel bij maar de grote afwezige was weer de bewindvoerster. Al gauw werd duidelijk dat er problemen waren met de aanvraag schuldsanering. Er zou een nieuwe schuld zijn. De bewindvoerster moest dit weten maar heeft dit nooit aangegeven bij het GKA. Ook de mevrouw van het schuldhulpbureau geeft aan niets te kunnen doen en niet langer actief betrokken te zijn, ook al beweert de manager van het GKA dat zij wel actief betrokken moet zijn. Het geeft mij ontzettend veel stress en ik kan al nachten niet slapen, net als vroeger. Het enige lichtpuntje is dat ik er niet meer alleen voor sta. De overige instanties steunen mij waar zij kunnen en zoeken met mij naar een oplossing. Maar als het aan de bewindvoerster ligt: voor mij geen nieuwe start.
