Daarbij schrik ik niet af van wat anderen vertellen, al is het nog zo heftig, en durf ik door te vragen over de typen geweld, hoe vaak het voorkwam en wat dat met iemand deed.’ ‘Door mijn ervaring kan ik ook mensen ondersteunen en, zo nodig, begeleiden in hun herstelproces. Ik weet waar iemand doorheen gaat; ik ben daar namelijk ook geweest. Je kunt namen geven aan de onderdelen van het proces en uitleggen dat alles wat de cliënt ervaart normaal is. Je kunt hem of haar gereedschap geven dat voor jou heeft gewerkt. Iedereen moet uiteindelijk voor zichzelf ontdekken wat voor hem of haar werkt, maar het geeft hen toch houvast.’

Wat doet dit in jouw relatie met de cliënt?

‘Doordat ik weet waar cliënten over praten, krijg ik sneller een gelijkwaardige samenwerkingsrelatie met hen. Daardoor kom je sneller tot een vertrouwensband en kun je meer dingen bespreekbaar maken. Je komt sneller tot de diepte. Daarbij ken ik zowel de kant van de dader, als het slachtoffer en de medeplichtige. Ik heb als kind een vechtscheiding meegemaakt en als volwassene relaties gehad waarin ik slachtoffer van huiselijk geweld was. Ook heb ik een relatie gehad waarin ik medeplichtig was en zelfs een relatie waarin ik dader was. Omdat ik in een relatie ook zelf geweld heb gebruikt, ken ik ook de dynamiek van medeplichtige en dader. Ik kan dus goed vanuit alle rollen redeneren, begrijp beide personen en kan vanuit die hoek goed bemiddelen én, zoals we dat mooi zeggen, meervoudig partijdig zijn.’ Is elke ervaring dan hetzelfde? ‘Absoluut niet. Maar het feit dat je iets soortgelijks hebt meegemaakt, maakt dat cliënten jou eerder zien als een gelijke. Dat ze dingen tegen je durven vertellen, omdat ze weten dat je het snapt en hen niet veroordeelt. Wij herkennen het herstelproces en kunnen cliënten daar dus goed in begeleiden. Wij zien het dan ook echt als derde bron van kennis. Je hebt wetenschappelijke bronnen, hebt levenservaring (de praktijk) en dan heb je ervaringsdeskundigheid als bron van kennis.’

Lees hier het artikel of word abonnee!