Ter voorbereiding op deze prijsvraag zijn we een avond gaan brainstormen met enkele JIM’s (jouw informele mentor). Dit zijn informele mentoren uit de omgeving van jongeren, die zij zelf hebben uitgekozen, omdat zij denken dat die persoon hen kan helpen hun leven weer een beetje op de rails te krijgen. Het werd een bijzondere avond met overgroot opa Piet, een vriend van moeder (Sander) en Said de oudere - uit huis wonende - broer van Abdel.

Als eerste moesten we een gezamenlijk probleem hebben, een nieuw concept moet nu eenmaal een duidelijk probleem oplossen. En als professionals hadden wij wel een idee: we wilden iets bedenken voor de potentiële overbelasting van deze JIM’s. Want laten we wel wezen; het was toch zwaar wat zij deden? Wekelijks en soms dagelijks er zijn voor die jongere. Meedenken op afspraken. Telefonische consulten. Appjes rond middernacht. Om nog maar niet te spreken van de slopende loyaliteitsconflicten. We moesten dus een manier vinden om te voorkomen dat zij overbelast raakten, want dat zou echt zonde zijn!

Na ons betoog keken we in drie paar verbaasde ogen. Zij keken elkaars nog eens aan en wierpen hun blik weer op ons en haalden hun schouders. Dit herkenden ze niet. Zo was het niet voor hen. Hoe kwamen we hier eigenlijk bij? ‘Ik help gewoon mijn kleindochter haar leven weer op de rit te krijgen, daar word ik toch niet moe van?’, zei overgroot opa Piet. ‘Inderdaad. Ik hielp mijn broertje al voordat jullie er waren en was ook van plan om dat te blijven. Dat jullie er zijn is voor mij al steunend genoeg. Ik heb niet heel veel meer nodig’, beaamde Said. En ik dacht alleen maar ‘shit, ben ik er toch weer ingetrapt’.

Het werken met informele mentoren zet mij als professional namelijk keer op keer op het verkeerde been. Ik blijf maar denken dat we heel voorzichtig met ze moeten zijn. Dat zij het heel zwaar hebben. En dat ze dit met hun laatste krachten doen en dat wij - de hulpverleners - ze moeten behoeden voor overmoed. En natuurlijk, daar moeten we ook wel oog voor hebben, maar ik leer vooral dat het luisteren naar deze mensen beter werkt. Zij ervaren het namelijk als een enorme eer om dit te mogen doen. Ze vinden het bijzonder dat een jongere uit hun omgeving, uitgerekend hun heeft uitgekozen voor ondersteuning. En dit geeft hen ontzettend veel kracht en energie.

En dat helpt mij als professional, om te horen hoe deze mensen ook hulp verlenen. Zij helpen mij om weer even te deprofessionaliseren en te bedenken ‘wat zou ík eigenlijk bij mijn neefje of buurjongen doen? Niet als professional, maar als informeel betrokkene? Wat zo dan mijn advies zijn?’. Dat perspectief, het omstanders perspectief, dat werkt zo normaliserend. En het inspireert! Daarom gaan we voor de prijsvraag het idee indienen om aan heel veel JIM’s tips en adviezen te vragen en deze te bundelen en op beeld vast te leggen. Want wat zou Sander doen als zijn neefje met ADHD en ODD weer geld van moeder heeft gestolen? Of als vader zijn zoon weer eens mishandeld? Als we meer te weten komen over de visie en aanpak van deze JIM’s, kunnen wij ons als professionals ook vaker afvragen: what would JIM do?

Wil je stemmen op dit idee en bekijken wat de andere ideeën zijn? Surf dan naar  http://www.nationalezorgvernieuwingsprijs.nl/online-favoriet/?no_cache=1&idea=118

Dit is deel 7 uit een serie over een nieuw zorginitiatief: het Verbindingsteam. Levi van Dam is projectleider en zal komend jaar schrijven over de ontwikkelingen en strubbelingen van het Verbindingsteam. De beschrijvingen zijn er op gericht om kennis te delen. Ook meedenken over dit initiatief? Reageer via: www.sozio.nl/verbindingsteam