Yvonne heeft catatonie*. Dit wordt zichtbaar als zij fysiek verstart tijdens handelingen op willekeurige momenten van de dag. Daarnaast is zij selectief mutistisch**, wat zich uit door een beperking in het spreken.

Yvonne heeft al enige tijd last van gynaecologische problemen. Eerdergenoemde stoornissen maken dat zij in haar uitdrukkingsvaardigheden belemmerd wordt. Ondanks dat haar klachten toenemen, lukt het Yvonne niet om naar de huisarts te gaan. Het multidisciplinaire team vindt dat Yvonne behandeld moet worden door een arts.

De voorkeur gaat uit naar een vrouwelijk behandelend arts, vanwege een verleden met nare seksuele ervaringen met mannen. De mannelijke arts die verbonden is aan de instelling heeft aangegeven dat Yvonne eerst op consult bij hem moet komen. Daarna beslist hij of er gegronde redenen zijn om haar door te verwijzen naar een vrouwelijke collega. De arts voor verstandelijk gehandicapten verbonden aan de afdeling, steunt het besluit van de mannelijke huisarts met als reden de medische hiërarchie en de stappen die daarbij horen.

De persoonlijk begeleider voorziet hierin een moeilijke situatie voor Yvonne.
Yvonne heeft in deze geen stem, zij geeft geen reactie. De professionals om haar heen dienen een zorgvuldige afweging te maken die de kans op slagen van het consult vergroot en zo min mogelijk belastend is voor Yvonne. Wat moet de persoonlijk begeleider nu doen?

* Een cluster van psychiatrische symptomen.
** Mutisme is een stoornis in de gesproken taal die wordt gekenmerkt door het (bijna) niet uiten van gesproken taal. Het komt vaak voor bij catatonie.

Hoe liep het af?
Als persoonlijk begeleider van Yvonne was ik van mening dat er voldoende argumenten waren die pleitte voor een consult bij een vrouwelijke huisarts; gezien het seksuele misbruik en het gegeven dat zij geen woorden kon geven aan haar voorkeur vond ik het humaan gezien niet verantwoord haar naar een mannelijke huisarts te sturen.
Ik besloot gebruik te maken van de hiërarchie binnen onze afdeling. Mijn argumenten besprak ik met de psychiater. Hij begreep mijn standpunt en overlegde met de mannelijke huisarts dat Yvonne gezien haar psychiatrische verleden niet door hem onderzocht kon worden. Daarmee was de discussie afgerond en werd een afspraak bij de vrouwelijke huisarts gemaakt.

Met een vertrouwd familielid en persoonlijk begeleider bezocht Yvonne uiteindelijk toch een vrouwelijke huisarts waarna de behandeling kon starten.
 

Wilt u reageren op deze casus? Dat kan hieronder.