Innovatie. Het lijkt het toverwoord van deze tijd. Als we maar innoveren, dan komt het goed. Het moet nieuw, anders, beter, efficiënter en spannender. En ik ben het daar mee eens. Zeker in ons veranderende sociaal domein kunnen we dingen echt verbeteren.
De transitie kunnen we omzetten in een transformatie. Maar wacht, voordat ik verder verzand in prachtige beleidszinnen; hoe ziet innovatie er eigenlijk uit?
In de praktijk is innovatie een proces van de lange adem. De aanloop vind ik leuk en zodra de ideeënstroom op gang komt, voel ik mij als een kind zonder zwemdiploma in een wildwaterbaan. Je slingert alle kanten op. Weet niet hoe lang het duurt, maar vertrouwt dat je het einde wel redt. Aan het eind van de wildwaterbaan probeer je alle prachtige ideeën te bundelen tot één heeeel goed idee. En daarna is het speelkwartier over. Dan moet je zelf vooruit zien te komen zonder de voortstuwende stroom van ideeën. En zonder zwemdiploma betekent dat oefenen, proberen en af en toe even kopje onder gaan.
Laatst waren we genoodzaakt iets spannends te proberen. Ik was net terug van mijn presentaties aan alle drie de teams en had met hen het theoretische raamwerk van het Verbindingsteam besproken. Daarin komt helder naar voren dat we samenwerken met één ondersteuningsfiguur en dat die persoon er is voor de jongere. Dus niet vier mensen uit de omgeving, maar één. En niet iemand voor de ouders, maar voor de jongere. Duidelijk, toch?! Dat vonden de systeemtherapeuten ook, want ze waren het duidelijk niet met mij eens. Want, systemisch als ze zijn, je kunt toch ook een ondersteuningsfiguur organiseren voor de ouder? Dan kan de ouder bij die persoon op adem komen en kan hij daardoor de jongere weer beter opvoeden. Inderdaad, dat kan ook. We spraken er verder over door en de argumenten waren goed. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat we moesten gaan kijken of we het theoretisch konden onderbouwen. Dan zouden we vanzelf wel zien of we het verhaal rond kregen.
Zo gezegd, zo gedaan. Een maand later hadden de drie teamleiders een voorstel gedaan voor een raamwerk en had ik deze verder omgezet in de eerste aanzet van een beslisboom. Een mooie prezi inclusief verwijzingen naar literatuur en filmpjes ondersteunt het geheel. (Zie linkjes onder).
Tijdens de eerstvolgende bespreking waren we het er unaniem over eens: ‘die beslisboom, die werkt dus niet. Dat is een dood spoor, we moeten terug. We blijven zoeken naar een ondersteuningsfiguur voor de jongere. Dat is de kracht van ons verhaal, daar worden we steeds beter in. En iedere ondersteuningsfiguur die we onderweg tegenkomen kan ook een plek krijgen in het geheel. Het één sluit het ander niet uit. We mogen namelijk wel sturen op het feit dat we denken dat de jongere het meeste baat heeft bij een vertrouwenspersoon uit zijn omgeving, maar we moeten niet denken dat we de verdere omgeving kunnen uitsluiten.’
En echt waar, het voelde alsof ik weer boven water kwam. Want wat vond ik het spannend. We hadden dan wel een goede discussie gevoerd, maar toch was ik bang dat het oorspronkelijke idee aan kracht zou verliezen. Dat we ineens met iedereen uit de omgeving zouden gaan samenwerken. En dat het niet langer uitmaakte of dit nu was voor broer, zus, vader, moeder of welk gezinslid dan ook. En dan is het proces van innovatie ineens superspannend. Want het betekent ook loslaten en onderzoeken hoe diep het water daar nu echt is. Innoveren is wat mij betreft dan ook niet iets wat je kunt proberen, je kunt het doen door te proberen. Met en zonder zwemdiploma.
Ps: ben je het niet eens met de inhoudelijke stap die we zetten? Laat het weten via @verbindingsteam of mail naar ldam@youkejeugd.nl
Aanvullende informatie
Bekijk hier de prezi waar we het unaniem over eens: ‘zo gaan we het niet doen’.
Prachtig artikel over het hoe & waarom van innovatie: klik hier.
Bekijk hier een innovatieproces op hoofdlijnen zoals voorgesteld door het initiatief Zorg voor innoveren. Zorg voor innoveren is een initiatief van het zorginstituut Nederland (voorheen CVZ), de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa), het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) en ZonMw. Zij bundelen hun krachten om naar eigen zeggen ‘Zorgvernieuwers te faciliteren zodat zij het innovatieproces zelfstandig en snel kunnen doorlopen’.
Interessante publicatie van de Adviesraad voor het Wetenschaps- en Technologiebeleid over de kracht van sociale innovatie en hoe we hier in Nederland meer gebruik van kunnen maken;
http://www.awt.nl/upload/documents/publicaties/tekst/De-kracht-van-sociale-innovatie.pdf
Dit is deel 6 uit een serie over een nieuw zorginitiatief: het Verbindingsteam. Levi van Dam is projectleider en zal komend jaar schrijven over de ontwikkelingen en strubbelingen van het Verbindingsteam. De beschrijvingen zijn er op gericht om kennis te delen. Ook meedenken over dit initiatief? Reageer hieronder.
