Hij beschrijft zijn leven alsof hij in een witte kamer zonder deur leefde. Al heel jong wist hij al dat hij op jongens viel, maar dat was in zijn familie een groot taboe. Fareed dacht dat hij de enige islamitische homojongen op de wereld was. In zijn familie werden er vaak negatieve opmerkingen over homo’s gemaakt. Toen hij 15 was besloot Fareed om het na het Suikerfeest aan zijn ouders te vertellen. Samen met een nicht en neef vertelde hij het aan zijn moeder. Zij kreeg een paniekaanval.

Fareed ontvluchtte zijn ouderlijk huis en ging naar zijn nicht en neef. De volgende dag stond de politie op de stoep en moest hij mee naar Jeugdzorg. Hier was ook zijn familie die hem – in bijzijn van Jeugdzorg - met de dood bedreigde. De spanningen liepen zo hoog op dat de beveiliging ingeschakeld werd. Fareed moest acuut naar een crisispleeggezin. Hier was hij niet veilig omdat zijn familie hem bleef bedreigen en er alles aan deed om hem te vinden. Om erachter te komen waar hij was werden zelfs zijn vrienden, zijn neef en nicht bedreigd. Vanwege de ernst van de bedreigingen werd hij naar Fier (Ravi) gebracht. Hij kreeg een andere naam en kon voor zijn eigen veiligheid zijn telefoon niet meer gebruiken. De eerste tijd worstelde hij erg met zijn geloof en geaardheid. Hij moest vaak huilen. Het boek van Omar Nahas (Islam en Homoseksualiteit, Bulaaq uitgeverij) heeft hem geholpen in zijn worsteling met zijn geaardheid en het geloof. Bij Fier kreeg hij een islamitische therapeute. Fareed vertelde dat er een rust over hem heen kwam, omdat er eindelijk iemand was die naar hem luisterde. Hij kreeg weer zin in het leven.

Lees hier het artikel of word abonnee.